Otohemoraji (İng: ''autohaemorrhaging"), özetle, canlının vücudundan kasıtlı olarak kan veya hemolenf (eklembacaklılarda dolaşım sıvısı) sızdırma veya fışkırtması davranışıdır. Otohemoraji davranışı sırasında kan ya direkt olarak avcıya püskürtülür yada yılanlarda ve bazı böcek türlerinde gözlemlendiği gibi vücuttan yavaşça dışarıya sızar.

Otohemoraji davranışını sergileyen bazı böceklerin (örneğin Meloidae familyasından bazı türler) avcıların beslenme dürtülerini azalttığı belirtilen kantaridin adı verilen bir maddeyi rahatsız edildiklerinde dışarıya bir sıvı içerisinde kustukları bilinmektedir.^[1] Bu yönüyle otohemoraji, aynı zamanda etkili bir kimyasal savunma mekanizmasıdır. Bazı böcek türlerinde ise dışarıya yalnızca hemolenf verilir. Bu durumda kimyasal savunmadan çok, hemolenfin fiziksel caydırıcılık özelliğinden yararlanılmaktadır. Bazı yılan türlerinin bu olay sırasında dışarıya çıkardıkları sıvı kandır ve avcı için toksik bir madde bulundurmamaktadır.^[2][3] Özellikle avcıları için bu canlıların kanlarının kötü tadı caydırıcılığı sağlayan en önemli etkidir.

Çaputların altına sakladım istismara uğramış gövdemi.

Oysa ben rüyalarımda hep atlıkarıncalar üzerinde şarkılar mırıldanan saf çocuk. Korkuyorum uyanmaktan, atlıkarıncalar karşısında dilenci çocuk gibi durmaktan, korkuyorum yastığımın altındaki çıngıraklı yılanlardan.

Yapay zekâ bugün hayatımızın hemen hemen her alanına girmeye başlamıştır. Öyle ki artık eğitimden, hukuk uygulamalarına veya sağlığımıza kadar hemen hemen her alanda yapay zekâ kullanımını görmek mümkündür. Yapay zekânın bu hızlı ilerlemesi ile birlikte, bu teknolojinin çevresel etkisi üzerine tartışmalar da gündeme gelmeye başlamıştır. 2024 tarihli bir araştırma, yazı yazma ve illüstrasyon yapma görevleri için, yapay zekanın insanların aynı görevleri yapmasına kıyasla yüzlerce kat daha az karbon salımı yaptığını ortaya koymuştur.^[1] Ancak elbette bu durum, yapay zekânın insan yazar ve illüstratörlerin yerine geçebileceği veya geçmesi gerektiği anlamına gelmez ve bu konu da kendi başına bir tartışma konusudur.

İnsan faaliyetlerinin çevresel etkileri ve bunun sonucunda ortaya çıkan karbon emisyonları, uzun yıllardır bilim insanlarının dikkatini çeken bir konu olmuştur. Ancak teknolojik ilerlemelerin, özellikle de yapay zekânın bu denge üzerindeki etkileri hakkında yapılan karşılaştırmalı çalışmalar oldukça sınırlı kalmıştır. Bu bağlamda, son dönemde yapılan bir araştırma, teknolojinin çevre üzerindeki etkisini daha net bir şekilde ortaya koymaktadır.

Akşam evinizde sakin sakin otururken evin önündeki sokaktan gelen, yaklaşan bir araba sesi duyuyorsunuz. İş sonrası evde sükûnet arayan kulaklarınız hem bangır bangır bas ağırlıklı kalitesiz bir müziğe, hem de normalin çok üzerinde bir motor sesine maruz kalıyor. Merak ve kızgınlıkla pencereyi açıp camdan bakıyorsunuz: Modifiyeli bir otomobilin içinde kolunu camdan sarkıtmış bir sürücünün, her tarafından ışık ve gürültü saçan -kendine göre havalı- kocaman arabasını sürdüğünü görüyorsunuz.

Bu sürücü sizce kadın mıdır yoksa erkek mi?

Gündelik yaşamımızda antibiyotikler her derde deva olarak algılanmakta ve kullanılmaktadır. Antibiyotiklerin akılcı kullanımı konusundaki çalışmalar belirli ölçüde başarılı olsa da, antibiyotiklerin uygun olmayan kullanımı devam etmektedir. Bu da, antibiyotik direncinin ortaya çıkmasına neden olmaktadır. Asıl ihtiyacı olan hastalar antibiyotikler ile tedavi edilirken daha yüksek dozlarda, çoklu ilaç kombinasyonlarıyla ya da yan etkileri olası olan antibiyotiklerle tedavi edilmek zorunda kalınmaktadır. Direncin gelişim hızına kıyasla yeni geliştirilen antibiyotiklerin sayısı yok denecek kadar azdır. Artık yolun sonuna geldiğimiz bile ifade edilmektedir. Artık insanlar daha ağır sonuçlara neden olan sepsis, verem, sıtma, zatürre ve benzeri enfeksiyonlara maruz kalmaktadırlar.

Şu anda yaşadığımız COVID-19 karantinası çerçevesinde hijyen, sosyal izolasyon ve benzeri enfeksiyonları önlemeye yönelik tedbirleri yeniden hatırladık ve öğrendik. Bu önlemler sadece COVID-19 için değil, tüm enfeksiyonlar için geçerlidir.

Özgül bir fobi olan tripanofobi, enjeksiyon veya hipodermik iğne kullanılan tıbbi prosedürlere karşı aşırı korku duyulması halidir. İğneden şiddetle korkan kişi doktorlardan ve tıbbi bakımdan kaçmak isteyebileceğinden bu fobinin ciddiyeti hafife alınmamalıdır. Tripanofobi, 1994 yılında DSM-IV'te kan-enjeksiyon-yaralanma tipi fobinin (BII fobisi) spesifik bir fobisi olarak tanımlanmıştır.^[1]

Tripanofobi belirtileri kişiden kişiye değişmektedir. Ayrıca tripanofobisi olan her kişinin korku düzeyi birbirinden farklıdır.^[2] Ancak bu fobiye sahip çoğu birey iğnelerle etkileşime girmesi gerektiğinde şu belirtileri gösterebilir:^[1][3]