Atmosferde karbondioksit biriktikçe Dünya daha da ısınacaktır. Washington Üniversitesi tarafından yürütülen ve Science Advances dergisinde yayınlanan yeni araştırma, karbondioksitteki belirli bir artışın tam olarak ne kadar ısınmaya yol açacağının cevabını arıyor.^[1]

Araştırmacılar, karbondioksit ve küresel sıcaklık arasındaki ilişkiyi daha iyi anlamak için Kuzey Amerika'nın büyük bir bölümünün buzla kaplı olduğu en son buzul çağını analiz etti. Sonuçlar, gelecekteki ısınma tahminlerinin çoğu değişmese de mutlak en kötü durum senaryosunun olası olmadığını ortaya koyuyor. Atmosfer bilimleri alanında Washington Üniversitesinde doktora öğrencisi olan makalenin baş yazarı Vince Cooper şöyle söylüyor:

Evren'deki her şeyin, ama her şeyin nereden geldiği sorusu, binlerce yıldır insanların sormakta olduğu ve halen tam olarak yanıtlanamamış bir sorudur. Antik Yunan'dan, hatta öncesinden beri birçok düşünür, bu soruya çeşitli yanıtlar aramıştır.

Bu yanıtların en meşhuru, kuşkusuz ki yaratıcı bir süpergücün her şeyi belli bir plana veya isteğe göre yaratmış olmasıdır. Eğer her şey, o "her şey"den üstün ve onların var olmasını arzu eden bir yaratıcı gücün eseri ise, her şeyin var olması son derece beklendiktir. Bu durumda insanlara düşen, her şeyin nasıl var olduğu sorusuna değil, neden var olduğu sorusuna kafa yormak olacaktır. Yani var oluşun süreçleri ve mekanizmaları üzerine kafa yormak (bilimin yaptığı) bir "hobi" olarak keyifli olabilir; ancak aslolan, bizim bu çerçevede/resimde var oluş sebebimizdir.

Sadece 72 saat içinde görme yeteneğimi tamamen kaybettim, ellerim ve ayaklarım sanki bir buzla kaplanmış gibiydi. Karanlığın içine hapsolmadan önce, bilinmeyen bir virüsün sebep olduğu ciddi baş ağrıları ve terlemeyle yatağa düştüm. Bağışıklık sistemim virüse karşı koymaya çalışırken, kendi sinirlerime saldırarak görüş ve hareket kaybıma sebep oldu ve kontrolden çıktı - yani biyolojik savunma sistemim tarafından alaşağı edildiğim söylenebilir.

Kör oluş sürecim yıkıcıydı. Sadece duyularımı değil, geçim kaynağımı da kaybetmiştim. Televizyon yapımcısı olarak, görme yetim benim işimdi, bu yüzden yeniden görmeyi umutsuzca istiyordum. Birkaç hafta sonra, bacağımdaki ve ayağımdaki bazı hareket kabiliyetlerini ve normal duyuları yeniden kazanmıştım ama görüşüm hala başlı başına bir problemdi.

Radyoaktivite, ya da daha spesifik adıyla iyonize radyasyon, maddenin yapı taşı olan atomların çekirdeklerinden kaynaklanan bir durumdur.

Birçok atom dengelidir. Örneğin Karbon-12 atomu, sonsuza kadar Karbon-12 atomu olarak kalacaktır. Benzer şekilde, Oksijen-16 atomu, sonsuza kadar Oksijen-16 atomu olarak kalacaktır. Ancak bazı atomlar, örneğin uranyum, dengeli bir çekirdeğe sahip değildir ve dolayısıyla yapısı bozularak tamamen yeni atomlara dönüşebilir. Bu tür atomlara "dengesiz" ya da "radyoaktif" atomlar diyoruz.

Sitemizde şimdiye kadar tardigradların pek çok dayanıklılık özelliğine ve bu özelliklerinin keşfi ile yapılmış pek çok çalışmadan bahsettik. Kaçınılmaz bir şekilde bu çalışmalardan en merak uyandırıcı olanlar, Tardigradlar ve Uzay başlığı altındaki yazılarımızdı. Tardigradlar hakkındaki tüm yazılarımıza buradan ulaşabilirsiniz.

2019 senesinde tardigradları içeren yepyeni bir uzay misyonu ile karşılaşmıştık. Bu uzay misyonunda tardigradlar, artık düşük dünya yörüngesindeki deneyler ile sınırlı kalmayıp Ay yüzeyine yerleştirilecekti. Ne yazık ki İsrail tarafından yürütülen Ay Misyonu'nda Beresheet adlı uzay aracının iniş takımlarında meydana gelen arızadan dolayı araç, Ay yüzeyine çakıldı.

Bu makaleyi okumak için kuantum fiziği hakkında fazla bilgi sahibi olmanıza gerek yok. Çoğunlukla kuantum fiziğinin ne olduğundan ziyade ne olmadığını açıklayacağım…

Genel halk konuyu büyüleyici buluyor ve kitap ve dergilerin kapakları sıklıkla bu gizemden yararlanıyor. Fiziğin bu alanında bir takım yanlış anlamalar ortaya çıktı ve benim buradaki amacım bu efsanelerden yedisini çürütecek gerçeklere bakmak.

Bizim gözümüzden bakıldığında çok hücreli hayat, Dünya'da baskın haldedir. Etten, selülozdan veya kitinden oluşan bu yapılar, karmaşık bir gelişim planına göre oluşur: Tek bir mikroskobik hücre bölünür, tekrar bölünür, tekrar ve tekrar bölünür, her yeni hücre oluşan dokuda yerini alır, ta ki daha önce var olmayan bir fil veya kızılçam ortaya çıkana kadar...

Canlılık tarihinde en az 20, belki de bundan kat kat fazla defa tek hücreliler, çok hücreliliğe geçerek, atalarından daha büyük formlara ulaşmak üzere evrimleştiler. Bazılarında çok hücrelilik oldukça hızlı ilerledi ve mantar, bitki, hayvan ve bazı alg türleri gibi karmaşık organizmalar oluştu. Bu canlılarda hücreler farklılaşarak farklı işlevleri olan dokuları meydana getirdiler: kalp kası hücreleri, kan hücreleri, buğdayın toprağa tutunmasını sağlayan hücreler, fotosentetik hücreler gibi. Yumurta ve sperm gibi bazı germ hattı hücreleri genlerini sonraki nesle aktaran, kalanlar ise germ hattına üreme amacında destek olan somatik hücrelerdir.