Yapay zekanın ve akıllı makinelerin insanları işsiz bırakacağı ve ekonomiyi kökünden sarsacağı senaryosu, aşağı yukarı elli senedir dinlediğimiz bir hikaye. Bu elli senenin önemli bir kısmı boyunca bu senaryo kimileri için bilimkurgu, kimileri içinse “oldu/olacak” şeklinde, pratikte görünür önemli bir karşılığı olmadan kaldı.

Eğer teknoloji haberlerini takip ediyorsanız, son birkaç yılda bu durumun biraz değişmeye başladığını fark etmişsinizdir. Özellikle 2012’den beri geliştirilen yeni yöntemler ve bunların son 10 senede toplanılan devasa boyuttaki veri ile bir araya getirilmesi, “gerçekten akıllı makineler” konseptini bilimkurgu olmaktan çıkarıp belki de ilk defa, ciddi bir meseleye dönüştürüyor. Peki, bu noktaya nasıl gelindi? 2012’den beri yaşanan gelişmelerin, geçen asrın gelişmelerinden farkı ne? Yoksa şu an konuya duyulan ilgi de, yapay zekanın popülerlik kazandığı daha önceki dönemlerde de olduğu gibi, şişirilmiş ve yakında sönecek bir heyecandan mı ibaret?

Biyolojik cinsiyet ile ilgili anatomik farklılıklar pelviste, halk arasındaki adıyla leğen kemiğinde kolayca ayırt edilebilmektedir. Erkek ve dişi Homo sapiens pelvisleri arasındaki yapısal farklılıklar, dişi pelvisi ile karşılaştırıldığında daha belirgin ve iyi işaretlenmiş kas ekleri ile birlikte daha büyük eklem yüzeyleri olan erkek pelvisinin daha kalın iskeleti ile ilgilidir.

Daha belirgin farklılıklar ise, elbette dişi pelvisinin doğuma uygun şekilde evrimleşmesinden kaynaklanmaktadır. Peki gerçekten öyle mi?

Birçok insan, genetiği çok tekdüze zanneder: iki ebeveynin gözleri "baskın" olarak bilinen kahverengi ise, çocukları da öyle olmak zorundadır diye düşünürler. Ancak ikisi de mavi gözlü gibi "çekinik" bir renkteyse, yavrular da mavi göz rengine sahip olabilir diye düşünürler. Ama bu doğru değildir. Mavi gözlü ebeveynlerin, kahverengi gözlü çocukları olabilir. Her ne kadar sözde esprili bir dille "sütçü-tüpçü" gibi cinsel kimliği aşağılayıcı malzemelere dönüştürülse de, modern genetik açısından bu sözde "beklenmedik" durumlara rastlamak mümkündür. Bu makalemizde, göz rengiyle ilgili güncel bilgiler ışığında, temel genetik bilgilerini kullanarak size bunun nasıl olduğunu anlatmaya çalışacağız. Bu makalede özellikle, mavi gözlü anne-babaların kahverengi gözlü bir çocuğa nasıl sahip olabileceklerini mantıklı ve bilimsel bir şekilde açıklayacağız.

Türkiye'de ve Dünya'nın sayısız ülkesinde göz renkleri, Mendelyen özellikte genetiğe örnek olarak gösterilir. Mendelyen genetiğe uygun karakterler, tek bir özelliği, tek bir genin kontrol ettiği karakterlerdir. Liselerde buna boy uzunluğundan, saç ve göz rengine kadar sayısız örnek verilir. İşin üzücü tarafı, lisede "Mendelyen karakter" olarak verilen tek bir özelliğin bile Mendelyen karakterde olmamasıdır; hatta gerçekten çok kötü örnekler olmasıdır. Göz rengi, saç rengi, dil yuvarlama becerisi, ayak parmaklarının yapısı, saçların ön kısmındaki V şeklindeki uzantı, kulak memelerinin yapışıklığı/ayrıklığı, başparmağı bükebilme becerisi (otostopçu parmağı) ve daha nicesi... Bunların hepsi liselerde Mendelyen karakter olarak, tek bir genin baskın ve çekinik versiyonlarına (alellerine) bağlı olarak belirlendiği anlatılır. İstisnasız olarak hepsi de hatalıdır. Bunların hiçbiri tek bir genin farklı alellerine bağlı olarak belirlenmez. Hepsinde birden fazla gen belirleyici rol oynar, hatta bazılarında 8-30 farklı genin işlevi tespit edilmiştir! Dolayısıyla lisedeki basit hesaplama ile tespit edilebilir unsurlar değildir. 

Dünya’da yaşıyor olmak ne garip, değil mi? Aklımızın alamayacağı kadar büyük bir karanlık içinde sürüklenmekte olan Dünya’da. Büyük bir hızla... Buradan yazıyorum size, kısa sürede alıştığım yerden. Dünya denen gezegenden...

Pek çok insan şanssız olduğundan yakınır. Oysa farkında değildirler ki Dünya’ya gelmek şanssızların işi değildir. Bugün bilim bizlere ana-babamızın ilişkisi sonucu ne büyük olasılıktan Dünya’ya geldiğimizi açıklıyor. Daha büyük şans ise insan olarak Dünya’ya gelmemiz değil midir?

Chisso-Minamata hastalığı veya sadece Minamata hastalığı, Japonya'nın Minamata şehrinde denize dökülen atık civa nedeniyle kontamine olan balık ve kabukluların yenmesi sonucu görülen bir çeşit civa zehirlenmesidir. Konjenital formunda rahim içerisindeki fetüsü de etkileyebilir. Aslında "ekolojik" bir hastalık sayılabilir. Çünkü Minamata'da Shiranui denizine dökülen civa dolu atıklar, bölgedeki planktonlar tarafından emiliyor, ardından planktonlar ile beslenen balıkların metabolizmasını etkileyerek, balıkları yiyen kedi, köpek, insan gibi hayvanlarda civa intoksikasyonu yaratabiliyor.

Toksikodinamik ve toksikokinetik olarak ayrılan üç çeşit civa vardır. Biri metalik civa denilen oda sıcaklığında ağır sıvı formunda, diğeri ise metil civa gibi organik civa denilen antifungal amaçlar için de kullanılan formu. Son olan ise inorganik civa formu. Metil civa, lipofilik (yağı seven) olduğu için hücre kolayca geçerek beyin dokusunu rahatça etkileyebilir. Civa zehirlenmesi hakkındaki ayrıntılı bilgileri buradan edinebilirsiniz.

Bu yazıyı okuyan her 2 erkekten birinin saçları 20'li yaşlarından itibaren dökülmeye başlayacak ve 50'li yaşlarında saçları büyük oranda veya tamamen dökülecek. Tabii erkeklerde saç kaybına aşinayız, dolayısıyla bu belki de pek şaşırtıcı değil. Ama aynı zamanda bu yazıyı okuyan her 5 kadından 1'inin saçları yaşa bağlı olarak zamanla dökülecek, her 2 kadından 1'inin saçları 50 yaşından sonra kafa derisi görülebilecek düzeyde azalacak. Yani hangi cinsiyetten ve hangi ülkeden olursanız olun, az ya da çok miktarda saçlarımızı yitireceğiz. Tabii ki bunun en ileri formu, erkeklerde görülen tam kellik. İyi ama neden? Neden kıllarımızı kaybediyoruz?

Mısır’dan elde edilen verilere göre, yaklaşık 5000 yıldır insanların kelliğe çare aradığı tahmin ediliyor. Yaşlanma nedeni ile erkeklerin yaklaşık %50'sinde, kadınların ise yaklaşık %20'sinde saç dökülmesi gözleniyor. Öte yandan saçımızın dökülüp dökülmeyeceğinin sırrı, atalarımızın genlerinde saklı.

Tropik mercan kayalığı bölgelerinde dalış yapan dalgıçlar, yıllardır herhangi bir kışkırtıcı davranışta bulunmadıkları halde son derece zehirli deniz yılanlarının saldırılarına uğruyorlardı. Deniz yılanları onlara doğru hızlıca yüzüp uzuvlarına ve paletlerine sarılıyor, hatta ısırıyordu. Avustralya'nın ulusal bilim ajansı CSIRO'da çalışan Tim Lynch ve çalışma arkadaşları, Büyük Bariyer Resifi ve Keppel Adaları'nda 1990’lardan beri raporlanan karşılaşmaları inceledi.

Dalgıçların yılanlarla olan karşılaşmalarında, yılanlar hızlı zikzaklar çizerek dalgıçlara yaklaşıyordu. Bu hareket, yavaşça süzülen meraklı yılanların davranışından kolayca ayırt edilebilir. Bu tür bir yaklaşma davranışı, araştırmacıların kafasında soru işaretleri oluşturdu: Serbestçe dolaşan bir yılan, kendisini rahatsız etmeyen, av olamayacak kadar büyük bir insandan, devasa resifin içinde kolayca kaçabilecekken, neden ona yaklaşır ve hatta ısırır? Oysaki deniz yılanlarının akrabaları olan karasal yılanlar üzerinde yapılan kapsamlı araştırmalar, bu hayvanların yaklaşan bir insanla yüzleşmekten çok kaçmayı tercih ettiğini gösteriyor. Mantıken, çoğu hayvan da bu davranışı sergiler. Peki deniz yılanları neden tam tersini yapıyor?