Göz... mü?

Beynimizin yüzleri tanımlamak için özellikle çaba sarf ettiğini ve bunu sağlayan nöral devrelerimizin bulunduğunun düşünüldüğünü daha önce izah etmiştik. Ancak bu bir adım daha ileriye götürülerek, beynimizin belki de bir bütün olarak yüzleri tanımakla yetinmeyip, onu parçalara bölerek de algılayabileceğini düşünebiliriz. Çünkü beyin, tanıdık olan unsurları algılamak için çaba gösterecek, anlam veremediği şekilleri hızlı bir biçimde tanıdığı şekiller olarak algılayarak bu problemi çözecektir.

Görsele ilk baktığınızda, eğer ki bunu ilk defa görüyorsanız, beyniniz hiç sorgulamadan bir göz fotoğrafı olduğunu düşünecek ve işin içinden çıkacaktır. Ancak bu albümümüzün sanrılarla ilgili olduğunu bilen beyninizi, görseldeki gizemi çözmeye zorladığınızda, ilk etapta hızlı bir biçimde anormallikleri fark edecek, sonrasında da bunun tamamen alakasız bir cisim olduğunu fark edecektir: bir lavabo deliği ve etrafındaki köpükler ile girdap şeklinde emilen su... Gözle hiçbir alakası yok; ancak ilk anda beyniniz bundan hiç de şüphelenmemişti. 

Dolayısıyla en iyisi, beyne nesneleri incelemesi için yeterince zaman tanımak ve bir nesneyle ilk karşılaştığımızda, sahip olduğumuz ön yargılar, ortadaki belirsizlikler ve beynimizin kolaya kaçma niteliğinden sıyrılarak, tarafsız bir inceleme yapmaktır.