Sindirim, gıdaların mekanik ve enzimatik olarak parçalanarak, kan dolaşımınca emilebilecek maddelere dönüştürülmesi sürecidir. Gıda, emilmeden önce sindirilmesi gereken üç makro besin içerir: yağlar, karbonhidratlar ve proteinler. Sindirim süreci boyunca, bu makro besinler bağırsak epitelini geçebilecek ve vücutta kullanılmak üzere kan dolaşımına girebilecek moleküllere ayrılır.

Tüm canlı organizmalar hayatta kalmak için besin maddelerine ihtiyaç duyar. Bitkiler besin maddelerini köklerinden ve hücresel işlev için gerekli enerji moleküllerini fotosentez süreciyle elde edebilirken, hayvanlar besin maddelerini diğer organizmaları tüketerek elde ederler. Hücresel düzeyde, hayvan fonksiyonu için gerekli biyolojik moleküller amino asitler, lipid molekülleri, nükleotidler ve basit şekerlerdir. Ancak tüketilen gıdalar protein, yağ ve kompleks karbonhidratlardan oluşur. Hayvanların, bu makromolekülleri hücresel işlevlerini sürdürmek için gerekli olan basit moleküllere dönüştürmesi gerekir. İşte bu nedenle sindirim sisteminin işlevi, yediğiniz gıdaları parçalamak, besinlerini serbest bırakmak ve bu besinleri vücuda emmektir. İnce bağırsak, sindirimin çoğunun gerçekleştiği ve salınan besinlerin çoğunun kana veya lenflere emildiği sistemin ana aktörü olmasına rağmen, sindirim sistemi organlarının her biri bu sürece hayati bir katkıda bulunur.

Satürn'ün en büyük uydusu Titan, özellikle Dünya'nınkine benzer şekilde nitrojenden oluşan ancak önemli konsantrasyonlarda metan ve etan içeren yoğun bir atmosfere sahip olan yapısı ile Güneş sistemimizin önemli uyduları arasındadır. Hidrokarbon açısından zengin bir yüzeyle birleşen bu atmosferik bileşim, Titan'ı bilimsel keşifler için önemli bir hedef hâline getirmektedir.

Titan'ın yoğun atmosferi, bu zamana kadar yüzeyinin çoğunun doğrudan gözlemlenmesini engellemiştir ve NASA'nın Cassini-Huygens gibi misyonlarını bu uydunun gizemlerini açığa çıkarmaya teşvik etmiştir. Bu görevler tarafından toplanan veriler sayesinde Titan'ın manzarası; denizler, göller, nehirler ve rüzgârın etkisiyle şekillenen geniş kum tepeleriyle karakterize edilen, hepsi aktif bir jeolojik ve hidrolojik sistemin göstergesi olan çeşitli arazileri ortaya çıkarmıştır.

Science Advances dergisinde yayınlanan yeni bir araştırmaya göre, İngiliz kültür mirasının en önemli parçalarından biri olan Stonehenge'in 52 megalitinden (tonlarca kütleye sahip taşlarından) 50 tanesinin, araziden 25 kilometre uzaklıkta bulunan West Woods Ormanları'ndan getirildiği gösterildi.^[3]

Araştırmacılar, bu büyük taşların kökenlerini tespit edebilmek için X-ışını flüorasan yöntemi kullandılar ve sarsen taşı olarak bilinen taşların kimyasal bileşenlerini ortaya çıkardılar.^[1] Araştırmacılar, Robert Phillips isimli bir İngiliz'in 60 yıl boyunca yasa dışı bir şekilde sakladığı ve 2018 yılında, doğum gününde yetkililere teslim ettiği kaya parçasında yaptıkları daha yıkıcı testler ile, Stonehenge sarsenlerinin tam kimyasal kompozisyonuna ulaşmayı başardılar. Sonrasında bu kompozisyonu, İngiltere'deki 20 farklı noktadan aldıkları kayaçların bileşenleriyle kıyaslamaları sonucunda, Neolitik Dönem'e ait bu taşların West Woods'dan geldiği ortaya çıkarılmış oldu.

İngiltere doğumlu paleobotanikçi Dr. John Anderson ve Güney Afrika doğumlu paleobotanikçi Dr. Heidi Anderson birlikte keşifler yaparak çok güzel çalışmalara imza attılar. İkisi de kendilerini bu işe adamış ve doğa aşığı bilim insanlarıdır. Çalışmaları Nelson Mandela, Kofi Annan, Dalai Lama ve David Attenborough gibi isimler tarafından da desteklenmiş ve paylaşılmıştır. Akademik olarak çok sayıda çalışmaları olmasına rağmen, internet ortamında onlara dair bilgiler oldukça azdır. Dolayısıyla, var olan kaynaklardan yararlanarak onların paleobotaniğe, yani eski çağlarda yaşamış fosil bitkileri inceleyen bilime katkılarını inceleyeceğiz.

Dr. John Anderson ve Dr. Heidi Anderson, Güney Afrika'nın Karoo (ya da Gondwana) havzasında, Molteno kaya formasyonunda bulunan fosil florasını (flora, bir bölgede yetişen bitkilerin tür olarak tümüdür) incelediler ve bu konu hakkında birçok makale yayımladılar. Onların oluşturduğu benzersiz monograf serileri, bu floranın jeolojik zaman boyunca en büyük bitki çeşitliliğini yansıtacak kanıtlar olmuştur (monograf, biyolojik taksonomide, tek bir takson üzerinde, bütün bilinen türleri irdeleyen, grup içindeki morfolojik, morfometrik, ekolojik ve coğrafi özellik ve farklılıkları da ele alacak şekilde yapılan kapsamlı ve ayrıntılı çalışmalardır). Bu araştırmaları sırasında büyük bir bitki ve böcek koleksiyonuna da sahip oldular. Molteno kaya oluşumunun geçmişi 220 milyon öncesine dayanır, bu nedenle dinozorlar döneminden kalan fosil bitkilere de ulaştılar.

Evrimsel biyologlar ve paleontologların hummalı çalışmaları sayesinde, bugün bildiğimiz ve keşfettiğimiz türlerin istisnasız tamamının çeşitli evrimsel süreçlerden geçerek bugüne geldiklerini net olarak biliyoruz. Tekil olarak bazı türlerde elbette soru işaretleri, bilinmeyenler, gizemler bulunuyor. Ancak zaten bunlar da olmasaydı, bilimin ilerlemesi mümkün olmazdı. Fakat bu bilinmezlerin hiçbiri evrimsel biyoloji ile uyumsuz, evrimin gerçekliğine şüphe düşüren, evrim teorisini çürütebilecek nitelik ve nicelikte olan unsurlar değildirler. Zaten artık bu şekilde tekil örneklerle evrim teorisini çürütmek de olanaksızdır. Evrimin ise zaten çürütülemez bir doğa yasası olduğunu, evrim ile evrim teorisinin farklı konular olduğunu şuradaki yazımızda detaylıca ele almıştık; meraklı okurlarımız o yazıya göz atabilirler.

Bu hummalı çalışmalar sayesinde yapılan keşifler, bazı ilginç gerçekleri de ortaya çıkarmıştır. Bazı türlerin, bir vücutsal bütünlük olarak, eş zamanlı bir biçimde, tüm özelliklerinin aynı anda değişimiyle evrimleşmediği, bazı parçalarının farklı zamanlarda evrimleşerek, farklı nitelikler kazandığı anlaşılmıştır. İşte bu şekilde, türlerin farklı vücut parçalarının ya da görevlerinin, farklı hızlarda ve zaman dilimlerinde, her birinin ayrı ayrı, binlerce nesilde evrimleşmesine mozaik evrim veya modüler evrim adı verilir. Bu şekilde evrimleşen türlere ise mozaik türler veya modüler türler denir.

1908’de İtalyan bir arkeolog Phaistos'un Antik Minoan sarayına girdi ve burada bir disk buldu. Arkeolojinin gizemli buluntularından biri olarak kabul edilen disk, M.Ö. Geçmişi 1650’li yıllara kadar uzanır ve Phaistos diski olarak adlandırılır. Diskin bir yeraltı tapınağında bulunması, bunun dini açıdan önemli olduğunu gösteriliyor. Bu koyu kahverengi 16 cm çapında, 1,6 cm kalınlığındaki disk pişmiş kilden yapılmıştır ve her iki tarafı da diskin merkezine doğru saat yönünde dönen garip sembollerden oluşan bir spiral ile çevrelenmiştir. 45 farklı karakter arasında oklar, kediler, kartallar, yürüyen adam, zambaklar, yunuslar gibi simgeler ve daha fazlası bulunur. Dilbilimciler bu diskteki simgeleri bir yazı sistemine dönüştürmeye çalıştılar ancak simgelerin ne anlama geldiğini henüz bulamadılar. Bazı araştırmacılar metnin kutsal tanrıçalar, astronomi belgesi, labirent açıklaması gibi şeyler olabileceğini düşünüyor.